Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn Handreiking heeft iets te vieren!

Deze week was het feest, en dat werd met de cliënten gevierd met gebak! Het was op 21 juli precies 5 jaar geleden dat ik Mijn Handreiking inschreef bij de Kamer van Koophandel. Sindsdien heb ik heel verschillende mensen met dito vragen en uitdagingen mogen begeleiden in hun proces. Meestal vrouwen en mannen die hun partner verloren, maar bijv. ook een moeder van een doodgeboren kindje, (jong)volwassenen die rouwden om een overleden ouder, een moeder wier jongvolwassen zoon niet meer verder wilde leven en een vrouw met (verlies)vragen rond haar relatie kwamen op mijn pad. Daarnaast waren er mensen die ik puur voor de ontspanning voor een korte of uitgebreide massage op mijn massagetafel 'onder handen' mocht nemen. Verder heb ik in Thuiszorg Dichtbij een fijne, vaste opdrachtgever voor wie ik nazorg- en evaluatiegesprekken voer met nabestaanden van door hen verpleegde cliënten. Voordat covid-19 roet in het eten gooide heb ik een paar keer een massagetraining mogen aanbieden aan medewerkers van enkele hospices, and last but not least: sinds vorig jaar begeleid ik een groepje lotgenoten; mensen die hun partner hebben verloren en het fijn vinden met gelijkgestemden samen te komen voor verdieping en gezelligheid. 

Het eerste lustrum: een goed moment om eens terug en vooruit te blikken....Ik voel me oprecht dankbaar, gelukkig en soms verrast door hetgeen er de afgelopen jaren van de grond is gekomen. Het voelt als een voorrecht om een tijdlang mee te mogen lopen met mensen in een kwetsbare en intieme fase in hun leven, en soms zó dichtbij te mogen komen! En dat ik dat letterlijk mag doen bij de mensen die ik masseer. Ook daar ontstaan soms processen die ontroeren en verrassen. Kortom: ik kan me werkelijk geen passender en meer vervullend werk voorstellen!

Ik dank iedereen die, vanuit welke rol dan ook, betrokken is (geweest) bij Mijn Handreiking voor alle vertrouwen, steun, uitwisseling, feedback en broodnodige relativering en humor. Zonder jullie was Mijn Handreiking niet wat het nu is. Wat mij betreft: op naar het volgende lustrum!



Populaire posts van deze blog

Aandacht voor de dood in landelijke campagne SIRE

Waar het voor mij en mijn rouwcliënten inmiddels 'gewoon' is om over sterven en de dood te praten, blijkt dat nog lang niet voor iedereen in Nederland zo te zijn. Daarom ben ik ontzettend blij met de landelijke campagne van SIRE:   De dood, praat erover, niet eroverheen Niet (of heel onhandig) met elkaar praten over datgene waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt, lijdt tot onnodig meer pijn, verdriet en eenzaamheid. Het minste wat je zou kunnen zeggen in zo'n situatie is: "Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik vind dit lastig...." Hiermee maak je in ieder geval contact met de ander. Daarnaast: luisteren is vaak veel belangrijker dan iets zeggen! Met ook nog de  Nationale dag Aandacht voor sterven   op 24 mei lijkt het mij de hoogste tijd om me aan te sluiten bij SIRE: Praat met elkaar over de dood en verdriet (en vier de lente)!

UPDATE Corona en Mijn Handreiking

Bijgewerkt 13/8/2020 -  Nu het coronavirus nog steeds onze aandacht vraagt wil ik dit graag delen: Massage: Sinds 11 mei jl. kan ik gelukkig weer massages aanbieden! De overheid heeft groen licht gegeven voor de zgn. contactberoepen, waaronder masseurs. Hoewel het niet verplicht is werk ik zelf voorlopig met een mondkapje, en masseer ik tijdelijk niet uw gezicht. Verder desinfecteer ik zorgvuldig, ventileer ik de ruimte en mag een massage alleen doorgaan als we beiden vrij zijn van klachten die kunnen wijzen op corona. Bij mooi weer kunnen we uitwijken naar de tuin! Rouwbegeleiding: De meeste sessies konden gelukkig doorgaan middels (beeld)bellen of wandelen. Inmiddels kan een sessie weer in mijn praktijk met de nodige maatregelen als afstand houden, ventileren, ontsmetten en uiteraard de voorwaarde dat we beiden klachtenvrij zijn. Bij geschikt weer en indien passend kan (wandel)coaching in de buitenlucht ingezet worden. Dit is voor de meeste cliënten een hele fijne vorm geblek...

Echte mannen huilen ook (of toch niet?)

Mannen en rouw; er wordt verschillend over gedacht en geschreven. Er zijn mensen die denken dat mannen en vrouwen op dezelfde manier omgaan met verlies en verdriet. Anderen, en daar ben ik er een van, zien wel degelijk verschil in hoe mannen en vrouwen rouwen. Vooropgesteld: ieder mens is uniek, en daarmee ieder rouwproces. Zonder te willen generaliseren: in grote lijnen lijken vrouwen meer behoefte te hebben hun verdriet in woorden en tranen te delen; mannen lijken hun pijn en tranen vaker binnen te houden en/of om te zetten in actie, dingen dóen. Belangrijk is dat iedereen blijft communiceren over het verschil in beleving en in behoefte, en daarnaast probeert te respecteren dat de ander anders omgaat met verlies. Meer mannen dan vrouwen lijken geneigd hun gevoelens weg te stoppen, met alle mogelijke gevolgen (tot zelfdoding aan toe) van dien. In de Volkskrant van 15 februari jl. stond daar een mooi artikel over: https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/baan-kwijt-vader-overleden...