"Luister. En daarna: luister. En....luister". Deze schijnbaar eenvoudige (maar in de praktijk best moeilijke) opdracht van de Vlaamse rouwspecialist en klinisch psycholoog Manu Keirse wil ik graag onder de aandacht brengen.Als in onze omgeving iemand te maken heeft met een verlies, voelen we ons vaak ongemakkelijk. Onzekerheid over "Wat moet ik zeggen?" kan ons er van weerhouden om in contact te gaan met mensen in verdriet.
Het advies van Manu Keirse kan ik (als begeleider én vanuit mijn eigen ervaringen als mens in rouw) volledig onderschrijven: het is voor iemand in rouw vaak belangrijker dat er geluisterd wordt dan dat er van alles gezegd of zelfs geadviseerd wordt. Nog frustrerender voelt het als mensen onmiddellijk met hun eigen verlieservaringen op de proppen komen. "Ik heb genoeg aan mijn eigen verhaal!"
Als we allemaal proberen te luisteren, een enkele vraag stellen, of simpelweg zeggen "Vertel maar, als je wilt...." helpt dat de rouwende om het hart te luchten, om woorden te geven aan hetgeen eigenlijk niet te bevatten is, om niet te verzuipen in de vloedgolf van gevoelens en gedachten.