Doorgaan naar hoofdcontent

UPDATE Het belang van (niet) aanraken - Massages weer mogelijk!




Bijgewerkt 13/8/2020 - Nu we i.v.m. het coroanavirus nog steeds 1,5 m. afstand moeten houden wordt eigenlijk pas echt duidelijk hoe belangrijk aanraking voor ons kan zijn. Mensen binnen een relatie en/of gezin kunnen elkaar nog steeds wel aanraken, maar verder moeten we lichamelijk contact momenteel veelal missen. Dat voelt heel onnatuurlijk, en niet aanraken en aangeraakt worden kan van invloed zijn op ons gevoel van welzijn. Als masseur en tevens begeleider van mensen in hun laatste levensfase ben ik overtuigd van het belang van fysiek contact. Aanrakingen hebben o.a. een positief effect op het immuunsysteem, en bij stressvolle situaties (zoals het naderende levenseinde) kan alleen al het vasthouden van iemands hand de stress en de angst verlagen. Corona verandert hier nu veel in! 
Wie in deze periode zelf gezond is en geen naasten verliest door de dood kan het (tijdelijk) gebrek aan aanraking meestal wel dragen. Maar degenen die nu sterven zonder dierbaren naast zich door wie zij aangeraakt worden, of zij die nu iemand verliezen door een overlijden en afscheid moeten nemen zonder huid-tegen-huid-contact, kunnen hier last van krijgen. Ook voor deze mensen wil Mijn Handreiking er zijn. Dat kan met begeleidingsgesprekken en adviezen, maar sinds 11 mei jl. gelukkig ook weer met massages! Hierbij blijf ik voorzichtig en neem ik maatregelen als ontsmetten, ventileren en een mondkapje dragen. Bij geschikt weer kunnen we uitwijken naar de buitenlucht! Bel gerust voor vrijblijvende informatie! 06 -21 25 63 00.

 https://www.volkskrant.nl/wetenschap/een-aanraking-is-een-eerste-levensbehoefte~b4a4244b/

Populaire posts van deze blog

Aandacht voor de dood in landelijke campagne SIRE

Waar het voor mij en mijn rouwcliënten inmiddels 'gewoon' is om over sterven en de dood te praten, blijkt dat nog lang niet voor iedereen in Nederland zo te zijn. Daarom ben ik ontzettend blij met de landelijke campagne van SIRE:   De dood, praat erover, niet eroverheen Niet (of heel onhandig) met elkaar praten over datgene waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt, lijdt tot onnodig meer pijn, verdriet en eenzaamheid. Het minste wat je zou kunnen zeggen in zo'n situatie is: "Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik vind dit lastig...." Hiermee maak je in ieder geval contact met de ander. Daarnaast: luisteren is vaak veel belangrijker dan iets zeggen! Met ook nog de  Nationale dag Aandacht voor sterven   op 24 mei lijkt het mij de hoogste tijd om me aan te sluiten bij SIRE: Praat met elkaar over de dood en verdriet (en vier de lente)!
Meer lezen

UPDATE Corona en Mijn Handreiking

Bijgewerkt 13/8/2020 -  Nu het coronavirus nog steeds onze aandacht vraagt wil ik dit graag delen: Massage: Sinds 11 mei jl. kan ik gelukkig weer massages aanbieden! De overheid heeft groen licht gegeven voor de zgn. contactberoepen, waaronder masseurs. Hoewel het niet verplicht is werk ik zelf voorlopig met een mondkapje, en masseer ik tijdelijk niet uw gezicht. Verder desinfecteer ik zorgvuldig, ventileer ik de ruimte en mag een massage alleen doorgaan als we beiden vrij zijn van klachten die kunnen wijzen op corona. Bij mooi weer kunnen we uitwijken naar de tuin! Rouwbegeleiding: De meeste sessies konden gelukkig doorgaan middels (beeld)bellen of wandelen. Inmiddels kan een sessie weer in mijn praktijk met de nodige maatregelen als afstand houden, ventileren, ontsmetten en uiteraard de voorwaarde dat we beiden klachtenvrij zijn. Bij geschikt weer en indien passend kan (wandel)coaching in de buitenlucht ingezet worden. Dit is voor de meeste cliënten een hele fijne vorm geblek...
Meer lezen

Echte mannen huilen ook (of toch niet?)

Mannen en rouw; er wordt verschillend over gedacht en geschreven. Er zijn mensen die denken dat mannen en vrouwen op dezelfde manier omgaan met verlies en verdriet. Anderen, en daar ben ik er een van, zien wel degelijk verschil in hoe mannen en vrouwen rouwen. Vooropgesteld: ieder mens is uniek, en daarmee ieder rouwproces. Zonder te willen generaliseren: in grote lijnen lijken vrouwen meer behoefte te hebben hun verdriet in woorden en tranen te delen; mannen lijken hun pijn en tranen vaker binnen te houden en/of om te zetten in actie, dingen dóen. Belangrijk is dat iedereen blijft communiceren over het verschil in beleving en in behoefte, en daarnaast probeert te respecteren dat de ander anders omgaat met verlies. Meer mannen dan vrouwen lijken geneigd hun gevoelens weg te stoppen, met alle mogelijke gevolgen (tot zelfdoding aan toe) van dien. In de Volkskrant van 15 februari jl. stond daar een mooi artikel over: https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/baan-kwijt-vader-overleden...
Meer lezen